mei, 2023
Er was eens een eenvoudige houten tafel genaamd Tobias. Hij stond in een klein, gezellig huisje aan de rand van een rustig dorp. Tobias was niet zomaar een tafel; hij had een levendige persoonlijkheid en een eigenzinnig karakter.
Tobias was getuige van talloze familiebijeenkomsten, waar generaties lang herinneringen werden gemaakt. Hij zag kinderen die aan zijn randen tekenden, terwijl ze hard lachten. Hij zag geliefden hand in hand zitten en genieten van een romantisch diner bij kaarslicht. Tobias werd gebruikt als een bureau, waarop belangrijke documenten werden ondertekend en plannen werden gesmeed.
Maar op een dag verhuisde het gezin uit het huisje en werd Tobias achtergelaten. Hij voelde zich eenzaam en vergeten. Het huis werd verkocht aan een nieuw gezin, dat geen idee had van de geschiedenis en de betekenis van Tobias.
De Pentium PC is een oude PC die ik van de sloop heb gehaald. Het is een prachtig model uit 2002, een zilveren, alluminuim frame met grijze plasticen kappen erop. De voorkant zit vol met USB-ports, knopjes en lampjes, en het zijpaneel is een zwart, metalen deksel.
Als je dit deskel losmaakt, worden je ogen gestreeld met de prachtige binnenkant. Deze rauwe computeronderdelen zijn adembenemend samengevoegd en elk snoertje heeft een eigen plek. Niemand kan bevatten hoe graag deze computer mensen dient, na tientallen jaren hard werken en daarna heel lang op de sloop gelegen te hebben, heeft het lot ons samen gebracht. Ik heb de PC opnieuw gebouwd en hij is zo dankbaar voor alles wat ik heb gedaan. Nu dient de Pentium PC mij elke dag, en hij heeft een prachtige transformatie doorstaan.
De Pentium PC laat zien dat ook antiek een plekje kan hebben op deze nieuwe en veranderende wereld.
Nadat de vlieg een paar uur doelloos rondgevlogen had, zag hij een gekleurde stip uit zijn ooghoek. De vlieg keek snel om en zag een kleverig snoepje liggen op de houten keukentafel. Het leek we alsof één van de kinderen in dat huis was vergeten dat hij daar een snoepje had laten liggen.
De vlieg vond dat het snoepje er heerlijk uitzag, met een glimmend laagje door de zon gesmolten suiker. De vlieg landde naast het snoepje, en rook de sterke geur van zoete aardbei. Aardbei was geen logische geur, omdat het snoepje een beetje een regenboog effect had, maar dit was een beetje raar geworden, omdat het snoepje dus aan het smelten was.
De vlieg begon met een klein likje, een snelle proef om te kijken of het snoepje wel lekker was, en de vlieg voelde meteen een euforische sensatie naar binnen stromen. Het snoepje smaakte inderdaad naar aardbei, maar dan wel de aller verste en sappigste aardbei die hij zich kon voorstellen. De vlieg begon snel te eten, voordat er andere beestjes kwamen om ook wat zoetigheid te eten.
Nadat de vlieg een paar uur doelloos rondgevlogen had, zag hij een gekleurde stip uit zijn ooghoek. De vlieg keek snel om en zag een kleverig snoepje liggen op de houten keukentafel. Het leek we alsof één van de kinderen in dat huis was vergeten dat hij daar een snoepje had laten liggen.
De vlieg vond dat het snoepje er heerlijk uitzag, met een glimmend laagje door de zon gesmolten suiker. De vlieg landde naast het snoepje, en rook de sterke geur van zoete aardbei. Aardbei was geen logische geur, omdat het snoepje een beetje een regenboog effect had, maar dit was een beetje raar geworden, omdat het snoepje dus aan het smelten was.
De vlieg begon met een klein likje, een snelle proef om te kijken of het snoepje wel lekker was, en de vlieg voelde meteen een euforische sensatie naar binnen stromen. Het snoepje smaakte inderdaad naar aardbei, maar dan wel de aller verste en sappigste aardbei die hij zich kon voorstellen. De vlieg begon snel te eten, voordat er andere beestjes kwamen om ook wat zoetigheid te eten.
De vlieg zat lekker te eten aan een plakkerig snoepje dat hij had gevonden op de keukentafel. De vlieg dacht in zichzelf dat hij geluk had dat hij de eerste was bij dit heerlijke snoepje. Maar precies terwijl hij dit dacht, zag hij niet dat er een grote spin naar hem toe kroop vanaf achteren.
Begin deze ochtend was de vlieg een beetje rond aan het vliegen in het huis waar hij nu al een aantal dagen woont, hij was door een open raam naar binnen geglipt en heeft sinds dien dat huis ook zijn huis gemaakt. De vlieg was een beetje rond aan het vliegen, en zodra hij de keuken binnenvloog, vulde de omgeving zich met een heerlijk zoete geur. Hij keer vlug rond om te vinden waar die geur vandaan kwam, en zag een gekleurd stipje op de keukentafel liggen. De vlieg vloog erheen en landde op de keukentafel, hij keek naar het stipje en zag dat het een kleverig snoepje was.
Het snoepje was een beetje gesmolten door de zon, en de regenboogkleuren waren daardoor een beetje gemengd met elkaar tot een regenboog-bruine kleur. Maar dit vond de vlieg er juist heerlijk uit zien. Hij nam een snel likje en proefde de aller verste en sappigste aardbei die hij zich voor kon stellen. De vlieg begon erg snel te eten, om niet te hoeven delen met anderen.
We keken op de halve kaart die we recent gevonden hadden, en volgden de pijltjes die ons de weg wezen. Na het hele eiland door geweest te zijn kwamen we aan om onze bestemming. Voor ons zagen we de school. Het gebouw van metalen platen en 'Liseo Boneriano' bij de voordeur in gekleurde letters.
Eenmaal binnen de school begrepen we eindelijk waar de '14' voor stond op de kaart; de volgende aanwijzing moet wel in lokaal 14 liggen. We begonnen te zoeken naar het lokaal, we splitsten op om sneller te zoeken. Ik zag de lokalen 7, 8 en 9 langskomen. Ook lokaal 21 was niet meer verstopt. Maar lokaal 14 was nergens te bekennen. Maar net toen ik lokaal 38 zag, hoorde ik Willem roepen, dus ik rende naar zijn stem en zag dat hij lokaal 14 had gevonden. Hier liepen we naar binnen en we begonnen overal te kijken. We hadden geen idee hoe de aanwijzing er uit zou zien, maar we bleven kijken. Onder tafels, achter posters, achter de klok en in de airco's. Niks, nergens een spoor van de aanwijzing te bekennen.
Net toen ik dacht dat we ergens een verkeede afslag hadden genomen, hoorde ik een raar geluid onder mijn voet. Ik keek naar de grond en zag dat de vloer van tegels was gemaakt. Ik ging op mijn knieën zitten en begon te kloppen op alle tegels. De vierde tegel die ik probeerde klonk anders. Het klonk alsof er een lege ruimte achter zat. Ik vroeg willem om me een stoel aan te geven, en met een stoel in mijn handen gebruikte ik één van de poten om heel hard op de tegel te slaan. Met een hard geluid brak de tegel, en eronder zat inderdaad een lege ruimte. Een gat ter grootte van de tegel en net diep genoeg om je hand erin te kunnen steken.
In het gat zagen we een klein hendeltje, een metalen staaf met een houten handvat. Ik greep aarzelend het handvat. En trok de hendel naar me toe. Met een piep en de angst dat hij zou breken sloeg de hendel toch om, en we hoorden een ratelend geluid in de muren. In elk van de vier muren schoof een stukje van de muur open, en achter elk deurtje lag een gekleurd kristal. We pakten de kristallen uit de muren, en stopten ze in de tas die willem de hele tijd bij zich had. Nu weer terug naar onze studio om daar de kristallen te bestuderen en uit te zoeken waar we nu heen moeten.